Numery alarmowe w Polsce zostały ustalone w ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne oraz w planie numeracji krajowej dla publicznych sieci telefonicznych. Łącznie obydwa akty ustaliły 14 numerów alarmowych, w tym 1 wspólny numer alarmowy dla wszystkich służb ustawowo powołanych do niesienia pomocy oraz 13 numerów alarmowych, alarmowych interwencyjnych i alarmowych informacyjno-koordynacyjnych składających się z 3 cyfr o strukturze „9XY”:
- 112 – centrum powiadamiania ratunkowego – jednolity ogólnoeuropejski numer alarmowy,
- 981 – pogotowie drogowe,
- 984 – pogotowie rzeczne, MOPR
- 985 – WOPR, GOPR i TOPR,
- 987 – centrum zarządzania kryzysowego,
- 991 – pogotowie energetyczne,
- 992 – pogotowie gazowe,
- 993 – pogotowie ciepłownicze,
- 994 – pogotowie wodno-kanalizacyjne,
- 995 – Komenda Główna Policji – system Child Alert[3],
- 996 – Centrum Antyterrorystyczne[4],
- 997 – policja,
- 998 – straż pożarna,
- 999 – pogotowie ratunkowe
- Inne numery do służb powołanych lokalnie do niesienia pomocy, pełniące funkcję numerów alarmowych:
- 19282 – pogotowie dźwigowe,
- 19285 – pogotowie komunikacji miejskiej,
- 601 100 100 – numer ratunkowy nad wodą (MOPR i WOPR),
- 601 100 300 – numer ratunkowy w górach (GOPR i TOPR).
Trzycyfrowe numery skrócone wybiera się bez żadnych poprzedzających je cyfr (np. numeru operatora (NDS) czy numeru kierunkowego – wskaźnika strefy numeracyjnej (WSN).
Na mocy ustawy Prawo telekomunikacyjne dostawca publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych jest obowiązany zapewnić użytkownikom końcowym swojej sieci, w tym korzystającym z aparatów publicznych, bezpłatne połączenia z numerami alarmowymi[1]. Wszystkie te numery muszą być czynne i ich obsługa musi przyjmować zgłoszenia całodobowo.
Polskie prawo telekomunikacyjne nie pozwala na stosowanie innych trzycyfrowych numerów specjalnych poza wymienionymi powyżej).